Squid Game: de meest sadistische en gewelddadige Netflix Original ooit?

 Squid Game: de meest sadistische en gewelddadige Netflix Original ooit?

(In een krankzinnig sadistische ratrace - gebaseerd op ouderwetse kinderspelletjes - krijgen een paar honderd aan lager wal geraakte mensen de kans om nog wat van hun leven te maken.)

Met Squid Game dropt Netflix één van haar meest gewelddadige en morbide Originals tot nu toe en het is smullen van begin tot eind.

Ziekenhuisseries, rechtbankdrama’s en misdaadthrillers met een hoofdrol voor een sociaal ongemakkelijke detective met wat problemen in de privésfeer kennen we inmiddels wel. Om die sleur een beetje te doorbreken heeft Netflix zichzelf schijnbaar ten doel gesteld om met een compleet nieuw genre op de proppen te komen. Een genre dat er nogal morbide trekjes op nahoudt. De Amerikaanse streamingdienst heeft namelijk een voorliefde ontwikkeld voor ietwat sadistische series over wanhopige mensen die door middel van levensgevaarlijke spelletjes hun maatschappelijke positie wat proberen te verbeteren. Zo streden radeloze favelabewoners in 3% bijvoorbeeld om een paspoort voor het beloofde land, speelde de jonge Arisu in Alice In Borderland een aantal minigames die hem bijna fataal werden en heeft ook Squid Game – de nieuwste titel in Netflix z’n ‘spelen-voor-je-leven’ genre – behoorlijk wat lugubere spelletjes voor je in de aanbieding. Sterker nog, Netflix heeft zichzelf overtroffen. Nog niet eerder zag ik een Original die zo hard, ongefilterd en krankzinnig was. En ik heb er van begin tot eind van zitten smullen!

Extreem spijkerpoepen

Gi-Hun heeft een puinhoop van zijn leven gemaakt. Hij ziet zijn dochter nauwelijks, woont uit nood weer bij zijn bejaarde moeder en plundert daar met enige regelmaat de huishoudpot om zo zijn gokverslaving in stand te houden. Gi-Hun’s leven is één grote neerwaartse spiraal en hij ziet maar geen mogelijkheid om deze te doorbreken. Zijn geluk lijkt te keren wanneer hij een mysterieuze man ontmoet die hem de kans biedt zichzelf in één keer uit de nesten te werken. Klinkt mooi, maar als iets te goed lijkt om waar te zijn, dan is dat over het algemeen ook zo. Gi-Hun kan dan wel met stip de Koreaanse Quote 500 binnen denderen, hij moet daarvoor wel eerst afrekenen met ruim vierhonderd andere losers. Een reeks ouderwetse kinderspelletjes zal niet alleen bepalen wie van hen er uiteindelijk met de jackpot vandoor gaat, het beslist ook over het verdere verloop van hun leven. Of beter gezegd, over de afloop van hun leven. De verliezers worden namelijk ter plekke van kant gemaakt en dat maakt knikkeren en touwtrekken opeens een stuk minder gezellig en ongedwongen.

Battle Royale: de serie
Mijn Koreaans is wat roestig, dus het is lastig inschatten of het acteerwerk in Squid Game een beetje door de beugel kan. Als de acteurs net zo slecht zijn als hun Engels sprekende collega’s in aflevering 7, dan houdt het allemaal niet over, maar door de taalbarrière zullen de meeste van ons dat gelukkig nooit weten. Wat overblijft is een volslagen krankzinnig verhaal, waar iedere doorgewinterde bingewatcher wel enthousiast van móét worden. Wie tijdens een verloren uurtje wel eens op YouTube heeft gezocht naar Japanse spelshows, weet dat ze daar in het Verre Oosten een patent hebben op goed verknipte ideeën. Waar zie je anders een spelshow waarin deelnemers door een ingenieuze folterinstallatie vol in hun kruis geslagen worden, wanneer ze een moeilijke tongbreker niet vloeiend op kunnen dreunen? Ik weet niet of ze in Korea ook bovengemiddeld lekker gaan op wreedaardige gameshows, maar met Squid Game tillen ze het geheel in ieder geval naar een nog absurder niveau.

Het is met name zo pervers en morbide, omdat dood en verderf wordt gecombineerd met onschuldige kinderspelletjes. Wat dat betreft is deze nieuwste Netflix Original misschien wel schatplichtig aan een film als Battle Royale, waarin kinderlijke onschuld ook tegenover ongefilterd geweld komt te staan. Visueel gezien doet het met de turquoise trainingspakken en rode overalls zo nu en dan ook wel aan La Casa De Papel denken. Er wordt heel tof gespeeld met kleur. Iets wat ook terug te zien is in het zuurstofkleurige trappenhuis dat de deelnemers iedere keer naar de speelarena brengt. Een bijna Escher-achtige trapgang die misschien ook wel subtiel laat zien dat Squid Game een ratrace is waar geen ontsnappen aan is. En dan is er nog Gi-Hun… De man die onder de meest onmenselijke omstandigheden zijn eigen menselijkheid weer terug weet te vinden. Het maakt dat Squid Game je uiteindelijk toch nog met iets van een boodschap op de bank achterlaat. Wat wil een mens nog meer?! Nou, een tweede seizoen misschien?

• Netflix (2021)
• Battle Royale: de serie
• 55 minuten per aflevering