Waarom de Boeing 747 ‘Queen of the Skies’ nooit van haar troon gestoten zal worden

KLM stuurt de Boeing 747 binnenkort onverbiddelijk met pensioen na vele jaren trouwe dienst. Met pijn in het  hart zien de fans van dit wonderschone toestel al een tijdje de uitfasering aan. Ook ik heb last van het naderende afscheid. Ik vraag me al een tijdje af wat het nu precies is waardoor mensen warme gevoelens ontwikkelen voor een vliegtuig. Is het het uiterlijk, de imposante vorm? Het comfort, of gewoon nostalgie?

Soms praat ik met ‘frequent flyers’ over het verdwijnen van de Queen of the Skies uit de KLM vloot. Velen delen mijn gevoel. Maar voor passagiers is het toch anders dan voor crew; zittend in een stoel als passagier of werkend in galleys en gangpaden is niet te vergelijken.

Voor veel crew is de Boeing 747 een favoriet

Voor veel cabin attendants is de Boeing747 een favoriet toestel om in te werken. Wij houden van de fijne brede gangpaden (waar we niet continu met onze Hollandse heupen tegen schouders en knieën van passagiers aan botsen), van de ruime galleys (waar we gewoon onze spullen kwijt kunnen op brede galleybladen en in logisch ontworpen kastjes) en van de indeling waar ooit is over nagedacht door een ontwerper die het goed voor had met cabinepersoneel.

Maar vooral is het de nostalgie; degenen onder ons die al langer vliegen hebben vanaf het begin van hun dienstverband op de Boeing747 gewerkt. En ondanks de komst van nieuwe Airbussen, geavanceerde Boeing777’s en moderne Dreamliners kon onze Queen niet van haar troon gestoten worden.

Onze Queen of the Skies

Nee, de Queen heeft geen WiFi, warme sfeerverlichting of zelf verduisterende raamschuifjes.

Maar toch, het is voor mij (en velen) het vliegtuig der vliegtuigen. Het is niet te beredeneren; het is een gevoel. Dit is absoluut de mooiste, de meest charismatische, de eerste, de beste en eigenlijk gewoon de enige.

Het begint al als je aan komt lopen bij de gate. Dan stáát daar echt iets. Vier motoren en een bult, krachtig en indrukwekkend. Het vliegtuig dat ik tekende toen ik een kind was. Met die zo kenmerkende bult, ofwel het upperdeck. Te bereiken via de trap, waar ik in de loop van de tijd veel passagiers gefascineerd naar boven heb zien staan turen, vragend of ze even mochten kijken.

Als businessclass stewardess ben ik daar regelmatig te vinden. Een fijne rustige plek, waar het leven van een stewardess nog bijna net zo glamoureus lijkt als het in de jaren ’70 moet zijn geweest. En dan natuurlijk de cockpit, hoog boven alles uit, een ware uitkijkpost over de wereld. Een aantal keer had ik het geluk een start of landing in de cockpit mee te maken. Op elk toestel blijft dat een belevenis, maar tijdens het taxiën met de Boeing747 begrijp je pas echt de bijnaam Jumbo Jet.

Binnenkort is het over. Dan zullen wij werken in moderne, geavanceerde en zuinige vliegtuigen. En nooit meer even kijken in het vrachtruim naar onze liefste passagiers: paarden of misschien zelfs pandaberen.

Vol mooie herinneringen en heimwee zullen wij terugkijken op de golden years met de Boeing747, en vooral blij zijn dat we erbij waren. Want de Queen of the Skies vergeet je niet, die blijft voor altijd favoriet. En onze kleinkinderen zullen van ons leren hoe ze een vliegtuig behoren te tekenen: met vier motoren en een bult.

Recent bezocht de stagiaire Coco ook de Boeing 747 City of Bangkok in de Hangar. Benieuwd hoe dat ging?