Als alleen de bakker weet wat het wordt: de opkomst van gender reveal party's
Voor aanstaande ouders is er meer te bedenken dan welke kleur de babykamer moet worden. Willen ze bijvoorbeeld een gender reveal party, een babyshower of het kind juist genderneutraal opvoeden? Journalist Linda Samplonius is 25 weken zwanger en worstelt met de mogelijkheden.
Een vriendin appt me en vraagt of ik aanstaande zondag een cupcake wil komen eten. Ik zie de app terwijl ik net m’n zwangere lijf in het lauwwarme badwater leg. Na een week werken voelt het alsof ik een aanhoudende jetlag heb en mijn hoofd maar niet wakker wil worden. Ik heb de volgende dag wat afspraken, ’s avonds een housewarmingfeestje aan de andere kant van het land en op zondag was mijn plan om bij te slapen. ‘Sorry’, app ik zondagochtend en ik zet mijn zwangerschapsjoker in ‘Ik ben zo moe, ik ga vandaag een dagje chillen’.
Aan het einde van de middag krijg ik een filmpje toegestuurd waar ik ouders, broers en vriendinnen tegelijkertijd in een romige cupcake zie happen. Wat volgt is gekir, gegil en dan een kreet van ontlading: ‘Whoohoo, een jongen!’ Fuck, nu heb ik m’n tweede gender reveal party gemist. Op de eerste kon ik niet bij zijn en kreeg ik een perfecte getimede foto doorgestuurd van een uiteen geknapte ballon met daarin een confetti aan roze snippers. Ik ben 33, mijn halve vriendenkring is zwanger en ik vul mijn weekenden tegenwoordig met gender reveal party’s en babyshowers.
De gender reveal party is komen overwaaien uit The States en het woord zegt het al: het geslacht van de baby wordt met een feestje bekendgemaakt. Tijdens een echo schrijft de verloskundige het geslacht op een briefje, dat wordt in een gesealde envelop naar de plaatselijke bakker gebracht en die bakt een taart of cupcake met een roze of blauwe vulling.
‘De verloskundige schreef het geslacht op een briefje en plakte de envelop dicht’
Melanie Versteeg (25) is 37 weken zwanger van haar eerste kindje. Ze organiseerde een gender reveal party.
“Met zo’n twintig mensen stonden we in onze tuin. Iedereen had een roze of blauw kledingstuk aan, de kleur waarvan ze dachten dat ons kind zou worden. Toen ik 18 weken zwanger was, hadden we een extra geslachtsecho laten maken. De verloskundige schreef het geslacht op een briefje en plakte de envelop dicht met stickers. Die gaven we aan de verkoper van de ballonnerie. Hij maakte een doos met roze of blauwe ballonnen.”
“We organiseerden de gender reveal party omdat we onze vrienden en familie bij de zwangerschap wilden betrekken. Diep in je hart - als je een kind bij bol.com zou kunnen bestellen - heb je een voorkeur. Ik wilde een meisje, mijn vriend een jongen, maar hij dacht dat het een meisje zou worden. We zijn heel nuchter en doen niet aan genderneutraal. Het is prima hoor, als onze zoon straks een keer een prinsessenjurk aan wil. Maar als hij daar in naar school wil, zou ik dat ontmoedigen. Naar school trek je normale kleren aan. Als onze zoon na jaren zegt dat hij anders is dan wij hem hebben opgevoed, dan is dat zijn keuze en dat is helemaal oké.”
“Na de 20-wekenecho, toen we zeker wisten dat alles goed was, was het moment eindelijk daar. Mijn man stond naast me, mijn familie en vrienden om me heen. We maakten de doos open. ‘Roze, roze, nee blauw!’ zeiden familieleden. ‘Ik wist het!’ riep ik toen ik de eerste ballon zag. Mijn man stak een vuist in de lucht: ‘Het is een jongen!’ riep hij. En we borrelden nog twee uur op het geslacht van onze zoon.”
Nieuwe rituelen
“De genderparty’s en babyshowers worden in de markt gezet vanuit een marketinggedachte”, vertelt trendanalist en marketingexpert Mabel Nummerdor. “Het initiatief wordt genomen door bedrijven die er baat bij hebben dat er meer spullen worden verkocht. Amerika is altijd een voorloper geweest op commercieel gebied en wij Nederlanders volgen de Amerikanen.”
Twee dagen geleden maakte het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) bekend dat er in 2017 in Nederland waarschijnlijk
niet meer zo weinig baby's zijn geboren sinds 1983. De schatting is dat er vanaf volgend jaar een knik komt in de demografie en er voor het eerst wereldwijd minder baby’s worden geboren. Nummerdor: “En als iets schaars wordt, dan wordt het bijzonder. Sommige vrouwen zien hun zwangerschap haast als ‘baby project management’: de beleving wordt maximaal benut.”
Daarnaast is er volgens Nummerdor nog een andere reden waarom aanstaande ouders massaal roze of blauwe cupcakes in de oven stoppen. “In Nederland is al jaren een ontkerking aan de gang. Daarom zijn mensen op zoek naar nieuwe tradities en rituelen om zich aan vast te houden in het leven.” Et voilà: Sweet sixteen party’s, vrijgezellenfeesten en babyshowers.
Aan Linda en haar vriend zal de babyschaarste niet liggen.
Dopamine junkies
Nummerdor vertelt me nog een conceptueel punt dat ik interessant vind, dat van de dopamine junkies. De hele zwangerschap is tegenwoordig meetbaar. We krijgen talloze echo’s. Ik kan nu zelfs een 4D-echo laten maken waarop ik zie hoe ons ongeboren kind eruitziet voordat hij überhaupt het levenslicht heeft gezien. “Vroeger werd een kind krijgen omringd door onzekerheid en angst en daardoor bescheidenheid. Maar een zwangerschap wordt tegenwoordig zo gemonitord, dat het steeds minder een kwestie is van ‘het lot’.”
Hierdoor kunnen we ons meer richten op het geluk. Sociologen schreven in de jaren 70 al dat we richting de entertainment maatschappij gaan. Nummerdor: “Een van de grootste maatstaven in deze Westerse wereld is gelukkig zijn. Je werk, je hobby’s, alles moet ‘leuk’ zijn en een bepaalde mate van entertainment hebben. Hierdoor willen we de mijlpalen vieren. Sommige mensen zijn echt dopamine junkies geworden.”
‘Mijn zoon wilde zijn nagels lakken: prima’
Snezana Zivcevska-Stalpers (44) voedt haar dochter Andrea (8) en zoon Matej (5) genderneutraal op.
“Ik deed niet aan een gender reveal party en hoefde geen babyshowers. Een baby krijgen vind ik een privémoment dat ik deelde met mijn man en familie. Toen ik bevallen was van mijn dochter nam het kraambezoek roze cadeaus mee; een donkerroze broekje, een lichtroze jurkje en roze speelgoed. Vreselijk. Toen ze een jaar of twee was, kon ze zelf aangeven wat ze wilde dragen. Ze wees blauw, groen en geel aan. Fijn, dacht ik. Want ik was wel klaar met al dat roze. Mijn tweede kind werd een jongen. Wat kreeg ik? Blauw. In alle tinten.”
“Vanaf dat moment besloten mijn man en ik dat we onze kinderen genderneutraal wilden opvoeden. We praten hier thuis niet over ‘dit is voor jongens of meisjes’, maar over de wereld verkennen. Mijn dochter gaat Race Planet, waar je kunt karten en lasergamen, mijn zoon wilde een keer zijn nagels geel lakken: prima. Onze dochter is net zo geïnteresseerd in robots en computers als mijn zoon. Ze vindt dat prinsessen geen sterke karakters hebben en niet zelf kunnen denken. ‘Ze hebben altijd een prins nodig om dingen voor elkaar te krijgen,’ zei ze laatst. Ze is een stoere meid die weet wat ze wil. De stereotype rol van vrouwen moet echt worden veranderd. Ik hoop dat mijn opvoeding daar aan bijdraagt en dat mijn dochter later een baan kiest die past bij haar talent en niet een baan waarvan ze denkt dat de maatschappij die van haar verwacht.”
Een verschuiving: genderbending
Nu merk ik in mijn vriendengroep een groot verschil. De ene vriendin organiseert zo ongeveer bij elke echo een feestje, de ander verft de babykamer bewust genderneutraal groen en hoeft het geslacht niet te weten. Ook dit is volgens Nummerdor prima verklaarbaar. “Trends gaan altijd samen met countertrends. Als je een beweging ziet, staat er altijd een andere beweging tegenover. De trend van genderneutraal is eigenlijk die van ‘genderbending’. Iedereen heeft tegenwoordig een keuze wat ze belangrijk vinden bij ‘gender’: je kunt de mannelijke of vrouwelijke kant benadrukken of het compleet negeren. Die keuze wordt steeds individueler ingevuld."
Als ik tijdens de 20-wekenecho op de bank bij de verloskundige lig en we weten dat ons kind gezond is, vraagt ze aan ons wat we willen. Voor ons geen gender reveal party, hebben we de avond van tevoren besloten. We willen met z’n tweeën in het hokje van de verloskundige horen of we een jongen of een meisje krijgen. “Het is niet te missen,” zegt ze dan. “Jullie krijgen een jongen.” Ik pak de hand van mijn vriend en knijp er in. Om alle informatie die we net hebben gekregen te laten bezinken, stappen we na de afspraak het café om de hoek binnen. Een jongen. We maken spontaan een filmpje en sturen dat naar onze familie en vrienden. Onze gender reveal party beleefden we met z’n tweeën in dat café, met koffie en taart.
